Fjellfestival og vårens vakraste eventyr på Haukeli!

10. til 13. mai var one for the books! Eg var invitert til Haukeliseter og Haukeli fjellfestival av Black Diamond for å halde foredrag. Eg reiste opp rett etter eksamen fredag, og var passe sliten då eg parkerte utanfor Haukeliseter. Rammene rundt arrangementet var perfekt. På veg opp kom det nysnø, og dagen etter skulle det bli strålande sol!

Nybyrjar i hardt vær!

Til tross for mange år på langrenn og snowboard, er eg relativ ny på randonee. Eg gav beskjed om det, og at eg gjerne ville delta på ein tur tilpassa mi begrensa erfaring. I tillegg til at eg kom så seint at eg gjekk glipp av infomøte om turane, fekk eg beskjed frå dagleg leiar på Haukeliseter at han hadde ein ledig tur til meg, det var berre til å møte om morgonen. Det var ei lita gruppe og god plass i bilen. Der burde alarmklokkene mine ha byrja å ringe..

Kva? Skred? Tracker?

Eg holdt på å ta på meg ski og utstyr, gruppa på åtte inkludert to guider var komen seg ut av bilen. Guiden gjekk rundt og logga inn tracker på alle i gruppa, sjølvsagt hadde eg verken spade søkestang eller tracker. Eg var heilt uforberedt, og passe flau. Turen eg var satt opp på var litt over seks timer lang, me skulle gå i skredutsatt terreng, ta snøprofiler, klatre med ski på sekken og kjøre fleire bratte renner! Det gjekk opp for meg at dette ikkje kom til å bli ein dans på roser.

Black Diamond mirackle worker: Tor!

Tor som jobber for Nordlyssport og BD, hadde skjønt tegninga tidleg, og trylla fram alt eg trengte frå bilen sin. På 10 sekund var eg rigga klar for den lengste og mest ekstreme turen på Haukeli fjellfestival si turliste. Eg såg lengselsfullt bor på gruppa ved siden av meg. Rundt 20 smilande tur folk, utan randonee ski, men med fjellski, langrennski og store smil i ansiktet. Eg tenkte stille med meg sjølv, at kanskje ingen ville merke om eg sneik meg inn i ei anna gruppe…men den gang ei!

Bratt, bratt, bratt!

Etter mange fine timar oppover og innover, var det av med skia, me måtte klatre eit stykke for å kome oss videre opp. Toppen vart nådd i forrykande tempo, og eg som hadde trent styrke i heile vinter og lagt kondisjons og langdistansetreninga på hylla nokre månader, kjende det svei i låra. Nedturane hadde ikkje kjend særleg bratt ut med snowboard under meg, men på randonne var det ei heftig utfordring. Eg tenkte at det fekk bere eller briste. Med eit fall og melkesyre oppover ørene kom eg ned som sitemann, med smilet klistra frå øre til øre. Herleg! Ny topp, ny oppovermelkesyre, nye tryninger og ny renne. Attende på Haukeliseter konfronterte eg daglig leder med turen han hadde hivd meg med på. «Eg visste du var god nok for det, og målet var at du skulle få erfaring og lære noko! Har du gjort det i dag?» Eg måtte nikke, og smile..Makan til læringskurve har eg skjeldan hatt, og neste år…Då stiller eg med betre skills, tracker, spade,søkestang og store forventninger!

Nedturer, oppturer og nedturer!

Om kvelden holdt eg foredrag om jakta på seven summits, og kvifor neturane er så viktig. I forskjell frå her på Haukeli, då oppturane var noko ein måtte gjennom for å nyta nedturane, er det motsett i det verkelege livet. Eg viste bilete frå alle fjella eg har klatra på dei ulike kontinenta, og fortalte om oppturar og nedturar. Nedturar som er verdens beste læringsstrategi om ein brukar dei rett. Nedturar kan gjere oss robuste og motstandsdyktige, og førebu oss på fysiske og psykiske utfordringar i nye situasjonar seinare i livet.

Noregs meste intime og gjevande Fjellsportfestival?

Stemninga, naturen, folka, galskapen, arrangørane, kunnskapsrike spreke guidar, turane, showet,sponsorane, intimiteten, musikken og foredraga. Dette er utan tvil ein festival som har fått til alt etter berre to år. Eg gleder meg allereie til neste år, og du er invitert til å vere med!